Κι όπως αλλάζει το φεγγάρι


και χίλια φεγγάρια έρχονται


το μυαλό μαθαίνει


η ψυχή καταλαβαίνει


και η απόρριψη γίνεται φύση


με το νου και την καρδιά...


Μπορεί να ΄χει άλλο πρόσωπο


μα φοράει τα ίδια ρούχα


και το ίδιο δώρο φέρνει


Μοναξιά!


Και ψάχνεις να δεις το φεγγάρι


όμως θες να μπεις από την άλλη πλευρά


τη σκοτεινή


γιατί αυτή σου ταιριάζει


και όχι η φωτεινή


για να κρύψεις το δικό σου σκοτάδι


γιατί έμαθες να ζεις τη νύχτα


όταν οι άλλοι γαλήνια αναπαμένοι στις ενοχές τους


στις άδειες ζωές τους


εσύ ψάχνεις να βρεις το γιατί.


Πώς άφησες να γίνεις το δικαίωμα


που σαν πέπλο κρύβει τις ενοχές τους;


Μα αδειάζεις περισσότερο


Αδειάζει το μυαλό


κενή η ψυχή


και φεύγεις χίλια φεγγάρια πίσω


όταν ζητούσες το φως...


Μα έχασες το δρόμο...


Λαχτάρα και νοσταλγία


και το χτες


μικρά, άσπρα λαμπιόνια στο σκοτάδι


που χάνονται και σβήνουν...


Αδειάζει το μυαλό


σβήνει η ψυχή...

(16-7-2008)