Για όλα τα κοριτσάκια!

.
.

Γιάννης Ρίτσος "Πρωϊνό Άστρο"- Watch more Videos at Vodpod.

Αυτή είναι η ευχή μου για το 2010! 

Do it your way!

Τελικά όλα στη ζωή μας είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Προτεραιοτήτων και επιλογών!

Όλοι μας βρεθήκαμε κάποια στιγμή, σαν τον Ηρακλή, μπροστά σε ένα σταυροδρόμι,

μη ξέροντας ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε.

Την επιλογή όμως πρέπει να την κάνει ο καθένας μόνος του!

Κι εδώ μπαίνει το ερωτηματικό:

Πόσες από τις επιλογές που έχουμε κάνει είναι δικές μας, ολόδικές μας;

Σε πόσες από αυτές βάλαμε ως προτεραιότητα τον εαυτό μας;

Αν γυρίσουμε όλοι πίσω, θα δούμε ότι ελάχιστες ήταν οι φορές

που επιλέξαμε κάτι με βασικό γνώμονα τις δικές μας ανάγκες.

Όχι!

Δεν μιλάω για το αδηφάγο τέρας του εγωισμού που ζει μέσα σε όλους παρασιτικά.

Πάντα έπρεπε και πρέπει να σκεφτούμε κάτι άλλο, κάποιους άλλους. 

 Τις πραγματικές μας επιλογές, τα αληθινά μας θέλω

 τα έχουμε στοιβάξει στη μεγάλη ντουλάπα του μυαλού μας.

 Εκεί, στο πίσω μέρος, στη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού....

και χάσαμε επίτηδες το κλειδί!

Μπορεί όμως πραγματικά να κρυφτεί κάποιος από τον εαυτό του;

Για τον καθένα έρχεται η στιγμή που θα ανοίξει τη παλιά ντουλάπα

και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα στοιβαγμένα και σκονισμένα θέλω του.

Ας φροντίσει τουλάχιστον οι προτεραιότητες που έχει βάλει να είναι οι σωστές! 

Νύν ή αεί;

Αεί.

Αυτόν ή άλλον;

Αυτόν.

Εσένα ή άλλον;

Εσένα.

Το άλφα ή το ωμέγα;

Το άλφα.

Την εκκίνηση ή την άφιξη;

Την εκκίνηση.

Τη χαρά ή τη λύπη;

Τη χαρά.

Τον άνθρωπο ή τον πόθο;

Τον άνθρωπο.

Τον πόλεμο ή την ειρήνη;

Την ειρήνη.

Να αγαπιέσαι ή να αγαπάς;

Να αγαπώ!

Ν.  Εγγονόπουλος

"Το γλωσσάριο των ανθέων"

Κάπου εκεί θα είμαι!!

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση

 Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.

Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο·

ἤξερα πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες τοῦ ἥλιου τὸ φῶς.

Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,

μὲς ἀπὸ σένα

- πλησιάζουν τὰ πράγματα, γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα -

τώρα μπορῶ ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.

Παίρνοντας μία σελίδα

θὰ βάλω σ᾿ εὐθεῖες τὸ φῶς.

.

Ν. Βρεττάκος

Τι μπορεί να ζητάνε αυτά τα μάτια από τους μεγάλους;;;; Αγάπη, κατανοήση ή μήπως απλά ένα χωνάκι παγωτό!!!

Μάλλον όλα αυτά μαζί!!!

Χρόνια Πολλά, ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΝΟΥΛΑ, ΜΑΜΑ!

Μάνα μου,

πήρες το βάρος της ζωής μέσα στα χέρια σου

κι ήταν ατέλειωτα της πίκρας τα νυχτέρια σου

Παρηγοριά μου μες στις δύσκολες τις ώρες μου

με την αγάπη σου μου γλύκαινες τις μπόρες μου

Ήσουνα στήριγμα κι η πιο γλυκιά παρέα μου

η πρώτη λέξη μου,

Mάνα,

κι η τελευταία μου.

Μάνα μου,

μέσα στου κόσμου την ψευτιά δεν υποχώρησες

κι όλες τις λύπες που σου έδωσα συγχώρησες,

Mάνα μου.

Όλα σε σένα τα χρωστάω, ότι έγινα

γιατί μου έδινες κουράγιο και δεν έσβηνα,

Μάνα μου.

.

"Σ΄ ευχαριστώ Θεέ μου, που έσκαψες τόσο βαθιά με τον πόνο μου, και Σε βρήκα!

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

Κ. Βάρναλης

Μεγάλη Εβδομάδα! Η Εβδομάδα των Παθών!

Πριν μας στείλει ο Θεός το Σταυρό που σηκώνουμε, τον κοίταξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια μη τυχόν και πέσει βαρύτερος από όσο μπορούμε να σηκώσουμε, και αφού υπολόγισε το θάρρος μας

τον ευλόγησε και τον τοποθέτησε προσεκτικά στους ώμους μας.

Μπορούμε να τον σηκώσουμε!

Ας τον κρατήσουμε κι ας ανεβούμε από τον Γολγοθά προς την Ανάσταση!

.

.

Μαμά!

ΓΕΡΝΑΩ ΜΑΜΑ

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου

.

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.

Ρωτάς για την καριέρα μου τη νύχτα και τη μέρα μου

κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλαγια να 'ναι πάντα ίδια

αλλάζουν όλα.

Κι ανοίγω το ψυγείο σου,το "έλα" και το "αντίο" σουζητούσα στη ζωή μου

πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάωμαμά,

φοβάμαι μαμά,

γερνάω, μαμά.

Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα

να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.

Και τέλειωσα με άριστα

αλλά δεν έχω ευχάριστα,

όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες

τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.

Και κοίτα, ένα μυστήριο του κόσμου το κριτήριο

πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω μαμά,

φοβάμαι μαμά,

γερνάω, μαμά.

Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:ωραία, νέα κι ατυχής.

.

Για όλες τις μαμάδες ...

.

Αιχμάλωτη της ζωής... Δέσμια των επιλογών

Ότι περνώ είναι η δύναμή μου

κι όταν με τα κύματα παλεύω

ψάχνω το μονοπάτι του ονείρου

Το δρόμο που χαράζει το φεγγάρι

όταν η θάλασσα γίνεται γυαλί.

Κι όταν μες στη φουρτούνα χάνομαι

ένα φάρο ψάχνω

ένα χαμόγελο είναι αρκετό.

Τα βράχια να αποφύγω

στη στεριά να ξαναβγώ!

(25-11-2001)

.

Τη νύχτα τα μάτια "μαθαίνουν" στο σκοτάδι και όταν βρεθούν στο φως δυσκολεύονται να προσαρμοστούν ...

Κι όπως αλλάζει το φεγγάρι

και χίλια φεγγάρια έρχονται

το μυαλό μαθαίνει

η ψυχή καταλαβαίνει

και η απόρριψη γίνεται φύση

με το νου και την καρδιά...

Μπορεί να ΄χει άλλο πρόσωπο

μα φοράει τα ίδια ρούχα

και το ίδιο δώρο φέρνει

Μοναξιά!

Και ψάχνεις να δεις το φεγγάρι

όμως θες να μπεις από την άλλη πλευρά

τη σκοτεινή

γιατί αυτή σου ταιριάζει

και όχι η φωτεινή

για να κρύψεις το δικό σου σκοτάδι

γιατί έμαθες να ζεις τη νύχτα

όταν οι άλλοι γαλήνια αναπαμένοι στις ενοχές τους

στις άδειες ζωές τους

εσύ ψάχνεις να βρεις το γιατί.

Πώς άφησες να γίνεις το δικαίωμα

που σαν πέπλο κρύβει τις ενοχές τους;

Μα αδειάζεις περισσότερο

Αδειάζει το μυαλό

κενή η ψυχή

και φεύγεις χίλια φεγγάρια πίσω

όταν ζητούσες το φως...

Μα έχασες το δρόμο...

Λαχτάρα και νοσταλγία

και το χτες

μικρά, άσπρα λαμπιόνια στο σκοτάδι

που χάνονται και σβήνουν...

Αδειάζει το μυαλό

σβήνει η ψυχή...

(16-7-2008)

Χωρις τίτλο ... με πολλή ελπίδα όμως!!!

Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια

άρα δεν είναι φήμη
ο ουρανός

υπάρχει!

Και δεν είναι το χώμα λοιπόν η μόνη λύση

όπως ισχυρίζεται

ο κάθε τεμπέλης νεκρός.

Κική Δημουλά

.